بایگانی دسته ی مشاوره ها

پاسخ

✍️ با سلام و آرزوی سلامتی
۱٫ از کجا می‌دانید که فرزندتان «سطحش از پیش دبستانی بیشتر است»؟
۲٫ مهم‌تر از سطح یادگیری، عمق یادگیری‌ست.
هیچ‌کدام از این دو مقوله، انتها ندارند. همواره می‌توان سطح و عمق یادگیری را افزایش داد.
۳٫ از هر دوی آن‌ها مهم‌تر، زمان و فضای یادگیری‌ست.
۴٫ قبل از کلاس اول، به هیچ‌وجه نباید مطالب آن کلاس را با او کار کنید.
کلاس اول است و همه‌ی آن شور و شوق یادگیری مطالب جدید با همسالان.
این لذت بی‌جایگزین را از او دریغ نکنید. هیچ افتخاری ندارد که او را جلو بیندازید. که چه شود؟ مسابقه که نیست.
۵٫ بنابراین مناسب‌ترین کتاب‌ها همان کتاب‌های پیش‌دبستانی‌ست.
مثلا دو کتاب پیش‌آوایی ۱ و پیش آوایی ۲ را پیشنهاد می‌کنیم. قبل از کار با آن‌ها نیز توصیه‌ی اکید داریم که مقدمه‌اش را بخوانید. با صداها فقط به عنوان صدا برخورد کنید. آن‌ها را به صورت نشانه‌های زبان فارسی و حروف الفبا معرفی نفرمایید.

موفق باشید

سیدرضا تهامی

پرسش:

با سلام نکردن کودک خود مشکل دارم.فرزند ۴ ساله‌م سلام نمی‌کنه!
توی سلام کردن مقاومت می‌کنه و اصلا سلام نمی‌کنه. ما تا حالا نادیده گرفتیم و به عهده‌ی خودش گذاشتیم ولی به نظرم بیشتر از این بده که سلام نکنه.

پاسخ:

این‌که شما همیشه سلام نکردن کودک خود را نادیده گرفته‌اید البته درست به نظر نمی‌رسد. وگرنه از کجا می‌دانید که او «اصلا سلام نمی‌کنه»؟ 😊
البته می‌دانم منظورتان این است که او را به این دلیل تحت فشار نگذاشته‌اید و همان‌طور که نوشتید: «این کار را به عهده‌ی خودش گذاشته‌اید»
در این صورت باید گفت روشتان در برابر او بسیار درست بوده است. و اگر اشتباهی بوده این است که خودتان را تحت فشار گذاشته‌اید و گمان کرده‌اید که باید کاری می‌کردید.

آیا تاکنون از خود پرسیده‌اید که ما و شما (و سایر افراد جامعه) چرا و در چه مواقعی سلام می‌کنیم؟
بدیهی‌ست وقتی وارد یک فروشگاه بزرگ، یک سالن سینما یا اماکنی از این قبیل می‌شویم، به افرادی که قبل از ما آن‌جا بوده‌اند سلام نمی‌کنیم. مگر آن‌که آشنایی را ببینیم.
به طور طبیعی و در طول زمان، مردم، واژه‌ی سلام را به عنوان نخستین واژه در یک گفتگو پذیرفته‌اند و ادای آن‌را نشانه‌ی ادب شمرده‌اند.
ولی آیا این کار حتما لازم است؟
آیا نمی‌شود با کلمات و جملات دیگری، یک گفتگو را شروع کرد؟ مثلا: خوب شد دیدمت، خوب است این‌جایی، به‌به‌ ببین کی این‌جاست، وای! بازم تو؟ یا هر چیز دیگر که متناسب با نوع رابطه‌ی ما با افراد مختلف است.
یا هنگام ورود به خانه، حضورمان را به جای سلام، مثلا با جمله‌ی «من آمدم» آغاز کنیم.

دقت کنید:

اصلا منظورمان این نیست که با سلام کردن کودک یا سایر افراد مخالفیم و توصیه می‌کنیم که دیگر سلام نکنیم!
نه. به هیچ وجه. مقصود فقط این است که گفتن سلام به هیچ وجه واجب نیست و سلام نکردن هم کار بی‌ادبانه و فاجعه‌ای نیست که این همه در مورد کودک چهار ساله‌تان روی آن حساسیت نشان دهید.

کودکان بسیاری از کنش‌های اجتماعی یا همه‌ی آن‌ها از طریق مشاهده‌ی مکرر و انجامشان توسط دیگران فرا می‌گیرند و تقلید می‌کنند و کم‌کم به صورت یک عمل روتین و خودبخودی و عادی در می‌آورند.
کودک شما نیز اگر در این مورد به هیچ‌وجه حساسیت نداشته نباشید و به انواع راه‌های غیرمستقیم نشان ندهید که می خواهید حتما سلام کند، به‌تدریج عادت خواهد کرد که سلام کند.
عادت هم نکرد هیچ مانعی ندارد.
او دوست دارد راه و روشی «مختص خودش» داشته باشد و این نیز بسیار خوب است.

البته برخی کارها وجود دارد که باید مراقب باشید انجام ندهد و حتی اگر خواست انجام دهد باید جلویش را بگیرید. مثل راه‌رفتن در وسط خیابان به‌جای عبور از پیاده‌رو. چون برایش خطر دارد. اما سلام کردن یا نکردن از این امور نیستند.
نگران نباشید و غم به دلتان راه ندهید.
اگر هم کسانی سلام‌نکردن را نشانه‌ی بی‌ادبی دانستند، توجه نکنید. چنین چیزی نیست.
کودک حق دارد در مواردی که برای خودش یا دیگران خطر ندارد، رفتار مستقل خود را داشته باشد.

بگذارید خودش سلام کردن یا نکردن را انتخاب کند.

سیدرضا تهامی

برای مشاهده ی سایر پرسش و پاسخ ها کلیک کنید.